घाण

बस मधून जाताना दररोज दिसणारे चित्र. काही वेळा ठिकाण बदलत पण चित्र तेच. नाकाला रुमाल लावल्याखेरीज पुढे जाता येणार नाही असे कचऱ्याचे ढीग. प्लास्टिकच्या रंगीत पिशव्या, फळांच्या साली, आणि बरंच ओळखू न येणारा, कुजलेला, सडलेला कचरा, सोबत घाण वास.आणि सकाळी सकाळी हा कचरा उचलायला येणारी महानगरपालिकेची गाडी, सोबत काही 'माणसं'. दोन-तीन. या कचऱ्याच्या ढिगात उतरून, तो ढीग उपसणारी. अंगावर (नावालाच) मळकट कपडे, डोक्यावर फाटकी टोपी, बाकी विशेष काहीच नाही. त्यांच्या तोंडाला रुमाल कधीच दिसला नाही. त्यांना घाण वास येत नसेल? बघून मन सुन्न होतं. घाणीत उतरलेली ती मानसं बघून त्यांचीहि घाण वाटायला लागते. मग त्यांच्या घरच्यांना काय वाटत असेल,त्यांना असं बघून. नकोसा वाटतो असला विचार. मग ठरवून या सगळ्यांकडे दुर्लक्ष करून बस मधली गाणी ऐकण्यात मन गुंतवावेसे वाटते.पण त्याचीही रुखरुख वाटायला लागते.