किम की ड्यूक

अर्धविराम. खरतरं थोडा लांबलेला अर्धविराम. असो. कधीपासून कोल्हापुरात झालेल्या आशियायी चित्रपट महोत्सवात पाहिलेल्या चित्रपटांविषयी लिहायचं होतं. '३ आयर्न' आणि 'द बो', हे दोन कोरियन चित्रपट. किम कि ड्युक नावाच्या दिग्दर्शकाचे. मी काही चित्रपट समीक्षक नव्हे पण समर नखाते यांच्यामुळे चित्रपट बघण्याची जी नवी सुधारित दृष्टी मिळालेली आहे त्यामुळे आवडलेलं का आवडलं आणि जे पाहिलं त्यात वेगळं काय वाटलं हे नक्कीच सांगता येतं. त्यामुळंच हे दोन्ही चित्रपट वेगळे वाटले, अर्थात भारतीय चित्रपटांच्या संदर्भात. तर, या दोन्ही चित्रपटात, अगदी सहज मोजता येतील इतके कमी संवाद, आवश्यक असतील तिथेच संवाद. ('द बो' मधील नायिका संपूर्ण चित्रपटात एकदाही बोलत नाही, मूक नसताना. ) पार्श्वसंगीत ही असेच मोजके. पात्रांची संख्याही खूप कमी आवश्यक तितकीच.(३ आयर्न मध्ये तिघेच जण आहेत.) पण तरीही सिनेमा कुठेच संथ वाटत नाही कारण प्रचंड बोलके सीन आणि दमदार अभिनय विशेषतः मुद्राभिनय दाद देण्यासारखा ('द बो' मधील म्हातारा). आता हि कमाल कलाकारांची ही असू शकते पण चित्रपट ज्या प्रकारे पुढे जातो त्यावरून दिग्दर्शकाची ताकदही लक्षात येते. 'द बो' मध्ये ७० वर्षांच्या म्हाता-याला १६ वर्षांच्या मुलीशी लग्न करायचे असते (हिंदी 'निशब्द'शी तुलना करण्याचं धाडस आणि मूर्खपणा केला नाही.) ही कथा ज्या सशक्तपणे पडद्यावर मांडलीय ती सांगण्यापेक्षा पहिलेलं अधिक उत्तम, हे एक उदाहरण. कलाकारांची फौज, अनावश्यक गाणी, कर्कश पार्श्वसंगीत असे हिंदी चित्रपट पाहिल्यानंतर, असे चित्रपट नक्कीच वेगळे वाटले आणि मांडणीच्या शैलीमुळे आवडलेही.